Το τείχος μέσα μου

Αναμφίβολα η χθεσινή μέρα μπορεί να μπει στο πάνθεον των πιο δύσκολων ημερών μου. Εν μέσω εξεταστικής, ξύπνιος από τις 6.00 ,να βιώνω από τις 8.00 την κλιμακούμενη ζέστη του κέντρου και το ισοδύναμα κλιμακούμενο άγχος μου. Φυσικά η παρήγορη σκέψη και ανταμοιβή παράλληλα ήταν ότι το βράδυ της ίδιας μέρας θα έβλεπα το «The Wall»  live στο ΟΑΚΑ , όχι από τους Pink Floyd αλλά στα πλαίσια της περιοδείας του ιθύνοντα νου του εγχειρήματος, τον Roger Waters .

Δεν σκοπεύω να σας κουράσω με άσκοπες λεπτομέρειες , λέγοντας μόνο τούτο : όσοι δεν μπορείτε να το δείτε περιμένετε το DVD, όσοι το είδατε ή θα το δείτε (σήμερα 9/7 και Τρίτη 12/7) θα πω πολύ απλά ότι πρόκειται για εμπειρία και όπως κάθε εμπειρία είθισται να βιώνεται με όλα τα αισθητήρια όργανα «ανοιχτά» .

Συνεχίζω από το κομμάτι της καθημερινότητας που ανέφερα παραπάνω. Φτάνουμε κατά τις 17.30 στο ΟΑΚΑ που σιγά σιγά άρχισε να μαζεύεται κόσμος που περίμενε να μπει μέσα καθώς η ανακοίνωση για τις πόρτες ήταν στις 18.00 . Ύστερα από μια μικρή καθυστέρηση συνοδευόμενη από την κλασσική νεοελληνική διογκωτική μίρλα καθίσαμε στις θέσεις μας (περίπου στις 18.45) . Η κούραση της ημέρας άρχισε να με καταβάλει καθώς δεν είχα ξεκουραστεί και οι ανοχές μου δοκιμαζόταν πλέον με άλλες παραμέτρους. Ως εκ τούτου είχα σκέψεις του στυλ «…σιγά να μην αποδώσει την ατμόσφαιρα του δίσκου…» , «…τι εφέ και μ****ιες για να μας αποσπάσει την προσοχή από την κακή απόδοση των κομματιών…» και άλλα τέτοια τουβλάκια για να χρησιμοποιήσω και λίγη από την λογοτεχνία του δίσκου.

Όλα αυτά μέχρι που ξεκίνησε το show…

«….we came in?»

….Ξαφνικά ένιωσα μέσα μου κάτι να γκρεμίζεται, να πέφτει και δεν σας κρύβω ότι το 90% της συναυλίας το βίωσα βουρκωμένος και με μια προσπάθεια να μην ξεσπάσω. Ένοιωθα ότι αυτό που συνέβαινε μέσα μου ήταν πιο δυνατό από αυτό το περίτεχνο τείχος των σκέψεων και των πεποιθήσεων που έχτισα προτού ηχήσει η 1η νότα.

Ένιωθα μέσα μου κάτι που με προέτρεπε ΖΗΣΕ ΤΟ!!! απλά , αφέσου στην μαγεία της μουσικής και όντας το The Wall ένας δίσκος που από τα 21-22 με σημάδεψε με την συμβολικότητα και την δύναμη που έκρυβε μέσα του, οι επόμενες στιγμές ήταν το λιγότερο συγκλονιστικές.  Εκείνα τα χρόνια παράλληλα έχτιζα το δικό μου τείχος που με οδήγησε για ένα σεβαστό διάστημα στην αποξένωση , την απομόνωση και το σκοτάδι και όπως πολύ σωστά αναφέρεται στον δίσκο

I’ve got wild staring eyes.
And I’ve got a strong urge to fly.
But I got nowhere to fly to.

Αλλά ευτυχώς οι μέρες που το τείχος μου με έκλεινε ασφυκτικά από τον εαυτό μου και την πραγματικότητα έχουν παρέλθει. Παρόλα αυτά η ανθρώπινη φύση είναι πάντα έτοιμη να επιστρέψει σε μια πρότερη / προσφιλή (έτσι τουλάχιστον νομίζει)  κατάσταση , εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν. Κάτι τέτοιο περίπου έγινε χτες αλλά και αρκετές φορές στο παρελθόν, που ομολογώ ότι το τείχος μέσα μου δεν με άφηνε να διακρίνω τους φίλους μου από τους εχθρούς μου, το δίκαιο από το άδικο, τον στόχο από την αστοχία. Ευτυχώς όμως αυτό που είναι πίσω από τον τείχος έχει την δύναμη και μπορεί να καταρρίψει τα τούβλα της κατωτερότητας, της μνησικακίας  , της ακρασίας και  βγαίνοντας έξω από αυτό να χαρεί το υπέρτατο αγαθό της ζωής χωρίς ενοχικά ή νευρωτικά δεσμά.

Έτσι θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς και αυτές που με βοήθησαν να γκρεμίσω σε μεγάλο μέρος του το εσωτερικό μου τείχος και ένα ευχαριστώ στον Roger Waters που άθελα του (ή μήπως όχι ;;;) μου έκανε αυτή την τόσο ωραία  υπενθύμιση χτες το βράδυ.

Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it’s just another brick in the wall.